83. Miłość o smaku owsianki z rzodkiewką, czyli opowieść o Soujim Okicie i śladach krwi na podłodze ("Hakuoki: Kyoto Winds")

Być może niektóre z Was są zdziwione, że powracam do "Hakuoki: Kyoto Widns" zamiast pisać o "Fashioning Little Miss Lonesome", ale mam ku temu swoje powody. Przede wszystkim najnowsze "dziecko" studia Idea Factory wymaga o wiele większej ilości poświęconego czasu: gra jest długa, podzielona na dwie części, zawiera rozbudowaną fabułę i aż dwanaście wątków. Bardzo nie chciałabym odczuć w pewnym momencie zmęczenia materiału, dlatego postanowiłam przeplatać opowieść o samurajach wrażeniami z ogrywania innych produkcji.

Z góry zaznaczam również, że wpisy dotyczące poszczególnych wątków będą krótsze, bo siłą rzeczy mogą dotyczyć jedynie pierwszej połowy gry. Może również zdarzyć się tak, że po zapoznaniu się z całością moja ocena danego wątku ulegnie zmianie.

Żeby już jednak nie przedłużać, chciałabym zaprosić Was na spotkanie z pierwszym Shinsengumi, który będzie miał przyjemność  bliżej Was poznać -  Soujim Okitą, jedynie na pozór wkraczającym na piedestał z wyjątkową dozą nonszalancji.

Przyznam szczerze, że kiedy zaczynałam ogrywać "Hakuoki: Kyoto Winds", miałam naprawdę duże problemy z wyborem swojego pierwszego mężczyzny. Ostatecznieo wyborze Soujiego zadecydował drzemiący w nim kontrast objawiający się połączeniem widocznego na pierwszy rzut oka paskudnego charakteru z... delikatnym, ujmującym i przepięknym wręcz głosem. Nie było więc bata - pan Okita musiał pójść na pierwszy ogień.

Souji Okita to młody mężczyzna, właściwie jedną nogą stojący jeszcze w okresie bycia szczeniackim wyrostkiem. Jest mocny w gębie i niemalże zblazowany, ale jednocześnie bardzo oddany sprawie. Od razu widać, że został przyjęty do Shinsengumi ze względu na swoją fantastyczną wręcz skuteczność w boju. Można odnieść wrażenie, że gotów jest traktować niepoważnie wiele rzeczy, ale w obliczu służby staje się wierny jak pies. To właśnie on jest w grupie samurajów, którzy odnajdują nas w Kioto po katastrofalnym w skutkach spotkaniu z Furiami. I to on szybko daje nam do zrozumienia, że jeśli nie będziemy grzeczne i bezwarunkowo posłuszne, pożegnamy się ze swoim niezbyt długim dotychczasowym życiem. I z całą pewnością można stwierdzić, że w jego przypadku nie jest to jedynie czcze gadanie, ponieważ nie będzie wahał się przed wykonaniem na nas wyroku śmierci.

Wątek Soujiego rozwija się bardzo powoli. Mężczyzna nie zwraca na nas najmniejszej uwagi - chyba że musi. Ciężko nazwać jego podejście otwartą niechęcią, raczej nie jest po prostu zainteresowany nawiązywaniem bliższej znajomości. Jest umiarkowanie uprzejmy i opiekuje się nami, jeśli to właśnie z nim udajemy się na patrol, ale poza tym nie poszukuje z nami żadnego kontaktu. Ma mocno specyficzne poczucie humoru, lubi mówić innym to, czego nie chcą usłyszeć, i generalnie jest typem niegrzecznego chłopca, który świadomie przekracza granice i świetnie się przy tym bawi (swoją drogą wydaje mi się, że wiem już, na kim wzorowało się Beemov, tworząc postać Kastiela ze "Słodkiego Flirtu", tylko Souji ma odzywki na trochę wyższym poziomie niż "Chyba ty").

Jednak nawet pod tą skorupą twardziela kryje się wrażliwe serce nieprzytulonego chłopca. Osobisty dramat Soujiego nie jest historią pełną walki na miecze, a walki o każdy kolejny oddech.  Po jednej z misji mężczyzna zaczyna podupadać na zdrowiu. Z początku wszyscy sądzą, że to zwyczajne przeziębienie, więc Souji otrzymuje po prostu polecenie odpoczynku i zadbania o siebie. Kiedy jednak objawy nie przechodzą, Shinsengumi zaczynają się o niego martwić. Souji zostaje przebadany przez lekarza i przypadkowo jest nam dane posłuchać ich rozmowę. Medyk nie zamierza okłamywać Soujiego i zdradza mu, że cierpi na gruźlicę - na ówczesne czasy chorobę śmiertelną. Nasz charakternik zdaje się na pozór kompletnie tym nie przejmować, a nawet podchodzić do sprawy własnej śmierci z typową dla siebie lekkością ducha.

Jeżeli jednak sądzicie, że w tej właśnie chwili samuraj z rogatą duszą staje się potulnym króliczkiem, który oddaje się rozpaczy i daje się pielęgnować jak dziecko, to jesteście w błędzie. Souji odbiera swoją chorobę jako swoją osobistą klęskę. Sądzi, że zawiódł i jeśli nie jest w stanie dzierżyć miecza, to nie może mógł zwać się samurajem. Dominuje w nim lęk przed odrzuceniem. Boi się, że inni również zaczną postrzegać go jako bezużytecznego. Przez długi czas bagatelizuje sprawę własnego zdrowia, starając się za wszelką cenę do czegoś przydawać, ale sprawy przybierają w końcu coraz bardziej dramatyczny obrót i frustracja zamienia się w agresję. Souji nie daje zadbać o siebie ani nawet siebie dotknąć. Rozpacz pożera jego serce tak samo jak choroba trawi ciało. Swoją drogą będąc świadkiem tych scen, cały czas miałam przed sobą Chihiro i Haku z mojego ulubionego anime "Spirited Away":

Gruźlica to straszna choroba doprowadzająca do całkowitego zniszczenia płuc. Objawia się zmęczeniem, bladością, chudnięciem i krwiopluciem. I to właśnie ślady krwi przez dłuższy czas znaczą ślad Soujiego. Można powiedzieć, że choroba wystawia na światło dzienne wszelkie wady jego charakteru. Mężczyzna jest zlepkiem kontrastów: egocentryzmu i pokory wobec własnych zdolności, niechęci i jednoczesnego troszczenia się o innych, a także potrzeby bycia przytulanym przy jednoczesnych próbach odepchnięcia od siebie całego świata. Jednak nawet jego wewnętrzne obrzydlistwo nie zniechęca protagonistki do troszczenia się o niego. Chizuru pilnuje, żeby mężczyzna wziął leki, pociesza go i opiekuje się nim, kiedy jest to potrzebne. Zdaje się dostrzegać w nim coś więcej niż inni, co sprawia, że powoli rodzi się w niej głębsze uczucie. I nie zmienia się ono, nawet kiedy Souji wyraźnie daje dziewczynie do zrozumienia, że jest mu wszystko jedno, co się z nią stanie. W normalnym życiu pewnie skrytykowałabym taką postawę, bo zazwyczaj objawia się ona ślepym zapatrzeniem w drugą osobę, ale tutaj mamy do czynienia ze świadomą decyzją kryjącą się pod płaszczem sympatii i współczucia. Pewien przełom nadchodzi, kiedy Souji zaczyna odmawiać jedzenia. Chizuru nie zamierza go stracić i za wszelką cenę próbuje namówić go do spożycia czegokolwiek, nie bacząc na to, że mężczyzna najchętniej by ją pogryzł, gdyby mógł. W końcu proponuje, że przyrządzi dla niego jego ulubioną potrawę. Souji z początku boczy się jak dziecko, które na złość babci chce sobie odmrozić uszy, ale w końcu zgadza się, prosząc o owsiankę z rzodkiewką, a potem w dodatku dając się Chizuru karmić. Była to scena pełna takiego uroku i miłości, że... owsianka z rzodkiewką na stałe zagościła w moim menu.

Pod względem uczuciowym Souji to mężczyzna małych czynów, za którymi kryje się wielki przekaz. Zależy mu na Chizuru, chociaż sam aż do końca pierwszej części gry nie zdaje sobie z tego sprawy. Przemawia za tym chociażby fakt, że kiedy dochodzi do pierwszego starcia z Kazamą, broni dziewczynę własnym ciałem, jedynie na pozór tłumacząc to sobie poczuciem obowiązku. Z drugiej strony otrzymujemy garść spojrzeń, uśmiechów i teasing - można przetłumaczyć to słowo jako "droczenie się", ale moim zdaniem oznacza to coś więcej, szczególnie jeśli ma seksualny podtekst. A tutaj jest go dużo. Souji po prostu uwielbia patrzeć, jak ludzie cierpią wskutek jest dwuznacznych żartów, szczególnie jeśli maja postać młodziutkiej, niewinnej dziewczyny. Kiedy przez przypadek w trakcie zamieszania Chizuru traci równowagę i się na niego przewraca, otrzymuje komentarz: "Nie wiedziałem, ze to lubisz. Podoba ci się?". A to tylko kropla w morzu wielu przykładów.

Jednak ta historia nie posiada szczęśliwego zakończenia. Nadchodzi dzień, w którym Souji staje przed trudnym wyborem: może albo umrzeć, albo wypić Wodę Życia i zaryzykować możliwość przetrwania poprzez stanie się Furią. Jest to jak podpisanie kontraktu z diabłem i wydanie wiecznego potępienia dla swojej duszy, ale Souji z sobie tylko znanych powodów decyduje się wejść na tę drogę. Zakończenie tej historii poznamy w 2018 roku.

Podsumowując: Panie i Panowie, Chłopcy i Dziewczęta, grajcie w "Hakuoki: Kyoto Winds", bo to absolutny majstersztyk gier otome. Już nie mogę się doczekać, aż poznam bliżej kolejnego Shinsengumi.


*** 
Na koniec mała galeria i dwa ogłoszenia:
1. Ponieważ w ostatnim wpisie nie wylosowałam z komentarzy żadnej osoby, która dostanie grę, chciałabym z przyjemnością powiadomić, że wszyscy, którzy skomentowali poprzedni wpis o "Hakuoki: Kyoto Winds", dostają ode mnie grę "Forgotten, Not Lost". Anonimowy, Cef, Ichi i Jestem Pandą - proszę Was o kontakt na adres kocham.gry.otome@gmail.com.

2. Na fanpage'u "Gry Otome" (https://www.facebook.com/gryotome/) pojawi się konkurs, w którym będzie można wygrać grę "Amnesia: Memories" - pod warunkiem, że uda się dobić do 50 polubień. Wszystko w Waszych rękach!