Po przejściu innych wątków mamy pełne prawo uważać Czarnoksiężnika za buca. Gość ewidentnie myśli tylko o sobie i zdaje się czeprać kosmiczną wręcz przyjemność w sprawianiu innym cierpienia. Ostatecznie jednak nie dowiadujemy się, dlaczego cały czas zachowuje się tak, jakby mama w dzieciństwie karmiła go z procy. Wiemy, że chodzi mu o nas, ale gra nie zdradza nam, o co tak naprawdę chodzi. Podejrzewam, że wątek Czarnoksiężnika miał być pierwotnie ostatnim wątkiem w grze (podobnie jak w przypadku Ukyo w grze "Amnesia: Memories"), ale z jakiegoś powodu nie został dokończony i ostatecznie wylądował w dziale z bonusami.
Mogłoby się wydawać, że bycie Dobrą Wróżką to idealny przepis na karierę. W końcu kto z nas nie lubi pomagać ludziom? Niestety, każda pomoc ma swoją cenę, i w tym przypadku są to wspomnienia tych, którym nasz bohater pomaga. Co ważne, muszą to być wspomnienia związane bezpośrednio z przedmiotem pomocy. Jeśli więc ktoś chce uratować od śmierci chorą matkę, utraci wszelkie związane z nią wspomnienia i nie będzie pamiętał, że w ogóle jest jej dzieckiem. Czarnoksiężnik wyraźnie o tym informuje, ale mimo to ludzie często bezmyślnie godzą się na wszystko, nie zważając na przykład na to, że ich matkom pęknie serce, kiedy przekonają się, że nie rozpoznaje ich własny syn lub córka. Nie możemy więc dziwić się rozgoryczeniu Czarnoksiężnika, który w efekcie ma o ludziach mniej więcej tak wysokie mniemanie jak o psich bobkach w parku. Nie jest też naiwny i szybko przekonuje się, że ludzkie pragnienia oscylują nie tylko wokół chęci czynienia dobra - często stoi za nimi bowiem nienawiść i pragnienie zemsty. Właśnie to sprawia, że nasza osoba tak bardzo przykuwa jego uwagę. Jesteśmy jedyną znaną mu osobą, która doświadcza cierpienia, a mimo to nadal kocha i pragnie dobra osoby, która jej to cierpienie zadaje. Stworzenie desperackiej gry, w którą uwikłani będą przedstawiciele innego wymiaru, jest więc tak naprawdę próbą złamania nas i pogrążenia nas w desperacji tak wielkiej, że zaprowadziłaby nas prosto w objęcia Czarnoksiężnika. Jak doskonale wiemy, tak się nie dzieje, więc nasz czarny charakter decyduje się na inne rozwiązanie. Nie zdradzę, jakie, żeby nie odbierać przyjemności z gry osobom, które po "Dandelion: Wishes brought to you" sięgną - napiszę jedynie, że całość całkiem zgrabnie się zamyka, ale pozostawia po sobie uczucie potężnego niedosytu.
Historia Czarnoksiężnika pokazuje nam również kulisy werbowania zwierzaków do gry i choćby z tego powodu warto ją rozegrać. Rozmowy z nim zdradzają wiele na temat ich rzeczywistego charakteru i przeżywanych przez nie wątpliwości. Nagle okazuje się bowiem, że Jieun nie jest tak zewnątrzsterowny, jak mogłoby się wydawać, a Jiyeon pod żadnym pozorem nie przypomina uroczego kociaka o skrzących się, fioletowych oczach.
Przyznam szczerze, że bałam się trochę siadać do "Dandelion: Wishes brought to you" ponownie. Sądziłam, że po kilku latach przerwy gra ta nie będzie już tak mnie bawić i będę widzieć jedynie jej niedociągnięcia i błędy, ale jest ona zaskakująco dobra. Nie idealna, ale na pewno dająca dużo frajdy i posiadająca wiele bardzo przyjemnych rozwiązań mechanicznych. I wiem, że na pewno kiedyś jeszcze do niej wrócę.
Pora pożegnać Jisoo, Jiyeona, Jihae, Jiwoo i Jieuna. Dzięki za świetnie spędzony czas!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz