piątek, 5 maja 2017

70. "I will watch everything until the very end", czyli jedyne w swoim rodzaju spotkanie z Jisoo. ("Dandelion: Wishes brought yo you")

Muszę się Wam do czegoś przyznać. Nigdy, przenigdy nie kochałam się w postaci z gry otome. Podejrzewam, że to z jednej strony dlatego, że jestem już na to zwyczajnie za stara, a z drugiej strony powodem jest fakt, że bohaterowie tego typu gier niewiele mają w sobie z normalnych facetów. Mam wrażenie, że są tworzeni po to, żeby wzbudzać jak największą ilość emocji, stąd tak wielka popularność yandere czy tsundere. To nie jest to, czego szukam, chociaż oczywiście podobne historie zapewniają mi odpowiednią ilość rozrywki. Jestem typem stosunkowo nudnej kobiety, która chce mężczyzny miłego, troskliwego, czułego i wiedzącego, czego od życia chce, a przy tym posiadającego charakternego pazura.

Czy taki mężczyzna w grach otome istnieje?

Odpowiedź brzmi: tak. Poznajcie Jisoo.



Jisoo to niepokorny czarny kociak, który przez Heejung postrzegany był jako najbardziej pospolity zwierzak, który nie wyróżnia się niczym poza noszonym przez siebie naszyjnikiem. Jego zachowanie również jest bardzo kocie: Jisoo lubi jeść (i musi to być koniecznie "Yum-Yum Snack" za 30 dolców, a nie jakieś puszki z kocim żarciem dla plebsu) i wylegiwać się na słońcu, a najbardziej na świecie nienawidzi wody. Jego przemiana następuje podczas snu bohaterki, a że chłopak uwielbiał w kociej postaci spać na jej brzuchu, to... ;) Z początku zdaje się być dziewczyną średnio zainteresowany, pokazując poziom swojej kultury osobistej poprzez powiedzenie jej, że jest zbyt brzydka, żeby chciał się z nią seksić. W jego postępowaniu nie widać jednak niechęci, wręcz przeciwnie - chłopak szybko przemienia się w kumpla, który zawsze gotów jest obronić Heejung przed chcącym urządzać przez nią striptiz Jiyeonem czy pomagać jej w gotowaniu, chociaż jego talent kulinarny jest jak latający różowy słoń = po prostu nie istnieje. Jisoo jednak zdaje się tym nie przejmować i niczym typowy kot zajmuje w domu naczelne mu miejsce lenia i łasucha, który lubi Heejung głównie dlatego, że ta daje mu jeść (nazywa ją zreszą "Foodgiver").

Z początku jego miłosne podchody są raczej nieporadne. Jisoo zdaje się mieć duże problemy z ubieraniem swoich uczuć w słowa. Z jednej strony jest bardzo bezpośredni, a z drugiej boi się odrzucenia i krąży wokół tematu jak stado sępów nad padliną, a kiedy w końcu decyduje się coś powiedzieć, to źle dobiera słowa i wychodzi kaszanka. Zdaje się wyznawać również zasadę "Co wiem, to wiem. Czego nie wiem, to sobie dopowiem". Ma to jednak swoje dobre strony, bo chłopak nie lubi siedzieć cicho i pod wpływem emocji jest w stanie wyciągnąć z Heejung to, czego normalnie by mu nie powiedziała. Punktem zwrotnym w ich relacji jest scena, w której krzyczy na płaczącą dziewczynę, sądząc, że została skrzywdzona przez swojego chłopaka (a więc na pewno kłamała, kiedy wcześniej mówiła mu, że jest wolna), podczas gdy biedaczkę nawiedziły po prostu demony przeszłości. Oczywiście Jisoo szybko się reflektuje i wypowiada bardzo ważne zdanie: "Wiem, że nie możesz powiedzieć mi, co cię trapi. Nadejdzie jednak dzień, w którym to zrobisz".


Od tego momentu Jisoo wkłada mnóstwo wysiłku w to, żebyśmy go polubiły i mu zaufały. Nie są to oczywiście do końca udane próby, ale nie da się nie zauważyć jego troski (i póki co tylko troski, bo na czułość przyjdzie jeszcze czas). Zadania nie ułatwiają mu jednak jego wady, a więc gwałtowność (wkurzony Jisoo to creepy Jisoo) i patologiczna wręcz zazdrość. Heejung nie wolno przyjaźnić się z innymi mężczyznami ani nawet pójść po zajęciach na spotkanie z kolegą. Chłopak zaczyna zauważać, że ta "zbyt brzydka" dziewczyna jednak ma w sobie coś, co może podobać się innym. Sam zresztą w końcu przyznaje, że jest słodziutka. Heejung również zaczyna uświadamiać sobie, że zaczyna coś do Jisoo czuć, ale nie potrafi tego nazwać ani tym bardziej okazać. Jest to etap, który w ich znajomości ogromnie lubię - o ile chłopak doskonale wie, czego chce, ale nie umie po to sięgnąć, o tyle dziewczyna odczuwa sympatię na poziomie podświadomym. Można odnieść wrażenie, że oboje podchodzą siebie trochę jak pies do jeża. Widać wyraźnie, że Jisoo nie chce niczego zepsuć, po trosze ze względu na reguły gry, a po trosze dlatego, że zaczyna kiełkować w nim uczucie. Jak zwykle jednak z pomocą przychodzą mu emocje i podczas wyjątkowo burzliwego i wymuszonego spaceru (bo przecież trzeba odstawić ukochaną do domu po tym, jak widziało się ją w towarzystwie kolegi z kółka plastycznego. Nu, nu, nu, nie rób tak więcej) w końcu wyznaje, co mu na sercu leży, a leży sporo, skoro ubrał to w słowa: "Lubię cię". Nie śmiejcie się. Pamiętajcie, że akcja gry dzieję się w Busan, a w Korei Południowej słowa "Kocham cię" uważa się za zbyt bezpośrednie. Jeśli więc kiedyś pójdziecie na randkę z Koreańczykiem, który pomiędzy jednym i drugim kęsem kimchi powie Wam, że Was lubi, to już Wam niosą suknię z welonem. Jisoo oczywiście zdaje się być zaskoczony własnym wyznaniem i szybko dodaje: "Wiem, że tego nie odwzajemniasz, ale ja sprawię, że będziesz mnie lubić". Jednak Heejung również wyznaje chłopakowi, że nie jest jej obojętny. Tak właśnie rozpoczyna się w mojej opinii jedna z najpiękniejszych opowieści o miłości w historii gier otome.

Uwielbiam ten wątek właśnie dlatego, że relacja rozwija się powoli. Nie ma tutaj miejsca na miłość od pierwszego wejrzenia ani eskalację namiętności typu "Nikt nie patrzy? To uderzamy w ślinę". Jisoo jest bohaterem, który autentycznie stara się udowodnić, że jest idealnym kandydatem na partnera. Pragnie również lepiej ją poznać i wiedzieć o niej jak najwięcej. Heejung z czasem odkrywa, że naprawdę może mu zaufać i powiedzieć o wszystkim, a chłopak akceptuje ją taką, jaką jest, i nie szuka nieistniejącego ideału. Pomaga jej również w zajmowaniu się domem, chociaż z początku nie wykazał zbytniego zainteresowania sprzątaniem. Kiedy odkrywa smutną historię ukochanej, porusza niebo i ziemię, żeby pokazać jej, że nie jest zerem, wręcz przeciwnie - że jest dziewczyną, która ma kogoś, kto zawsze będzie po jej stronie, niezależnie od wszystkiego i całkowicie bezwarunkowo. Dba również o to, żeby podskoczyła jej samoocena - mówi jej, że jest nie tylko piękna, ale również mądra i bardzo utalentowana. Lubi patrzeć, kiedy dziewczyna rysuje, i gdy jedynie dowiaduje się, że to jej największa pasja, namawia ją do obrania ścieżki zawodowej związanej ze sztuką. Pomaga jej również przezwyciężyć lęk przed krytyką, zabierając Heejung na wystawę jej własnych prac. A jeśli dodamy do tego szczyptę erotyzmu (dialog w kuchni uważam za jeden z najfajniejszych w grach otome ever), to mamy przepis na wątek idealny. Podchody Jisoo nie są nachalne ani obrzydliwe. Tu nie ma przemocy - jest facet, który wie, czego chce, i wie, jak pochwycić dziewczynę za rękę i poprowadzić ją za sobą. Pod koniec gry wręcza Heejung dokument zawarcia małżeństwa - ma to wydźwięk humorystyczny, ale z drugiej strony to jedyny bohater w grze, który w ogóle o tym pomyślał (no dobra, jest jeszcze pewien uroczy książę ;).


A jak wygląda ten wątek od strony fabularnej? Cóż, jak nietrudno się domyślić, historia Jisoo kręci się wokół jego tajemniczego naszyjnika. Okazuje się, że jest to podarunek od jego młodszej siostry, bo to właśnie ona jest powodem wzięcia przez chłopaka udziału w grze. Dziewczynka pewnego dnia zachorowała i niemalże całkowicie utraciła wzrok. Żadni lekarze nie byli w stanie jej pomóc i kazali Jisoo pogodzić się z najgorszym. Jak nietrudno się domyślić, robił on wszystko, żeby pomóc małej, starając się zbierać pieniądze na najdroższe lekarstwa (co nie było łatwe, bo jego rodzina pochodziła z niskich warstw społecznych). W końcu jego pragnienie stało się tak silne, że nawiedził go tajemniczy czarnoksiężnik, który. Jisoo zgodził się wziąć udział w jego grze. Jednak z czasem uświadamia sobie, że wcale nie chce wracać do swojego świata i pragnie pozostać z Heejung, oczywiście zabierając ze sobą siostrę. Prosi czarnoksiężnika o jeszcze jedną przysługę, ale okazuje się, że ma ona swoją własną, bardzo wysoką cenę. Jisoo zaczyna zachowywać się dziwnie, często jest smutny i chociaż stara się niczego po sobie nie pokazywać, to widać wyraźnie, że cierpi. Ofiarowuje Heejung swój naszyjnik, po czym spędza z nią ostatnią noc, mówiąc jej, że jest wspaniała, że ma w siebie wierzyć i nie wolno jej przestać marzyć. Obiecuje jej również, że niezależnie od tego, gdzie w przyszłości będzie, kim będzie i z kim się zwiąże, przyjdzie po nią i zabierze ją ze sobą. Kiedy Heejung zasypia, chłopak odchodzi na spotkanie z czarnoksiężnikiem. Odchodzi i... znika. Więcej nie zdradzę, bo koniec tej opowieści musicie poznać sami. Ja za pierwszym podejściem ryczałam jak bóbr i długo nie mogłam dojść do siebie. I chociaż za drugim razem ta opowieść nie zrobiła na mnie aż tak dużego wrażenia (bo ją zwyczajnie znałam), to i tak uważam, że jest tak niesamowicie piękna, że najchętniej ogrywałabym ją bez końca.

Na koniec należy wspomnieć, że Jisoo jest yandere, ale w mojej opinii najlepiej napisanym yandere, jakiego kiedykolwiek w grach widziałam. Jego "zła" strona ujawnia się dopiero w nieszczęśliwym zakończeniu. To sprawia, że chociaż jest niesamowitym zazdrośnikiem, ciężko określić go jako psychola. Na pierwszy ogień wysuwają się zdecydowanie pozytywne cechy jego charakteru.

Tak, Jisoo jest postacią, którą uwielbiam do tego stopnia, że mogłabym się w niej zakochać. Nie wstydzę się tego. Dzięki niemu wiem, jakich naprawdę mężczyzn sobie cenię. To jest niesamowite, co Cheritz zrobiło z tego charakternego kocura.

"No matter what you do, I will watch everything until the very end. I promise."


Na koniec mała informacja odnośnie recenzji gry "Dandelion: Wishes brought to you" - dostałam od innego studia grę do w miarę szybkiego zrecenzowania, dlatego chciałabym się nią teraz zająć. Dlatego też zarządzam małą przerwę - to idealny czas na to, żeby spokojnie ograć sobie demo, do którego link podałam w poprzednim poście. Koniecznie napiszcie mi o swoich wrażeniach, a po powrocie do serii przedstawię Was natomiast pewnemu uroczemu, małemu królikowi. ;)

6 komentarzy:

  1. Przyznam że zaintrygowała mnie ta historia i osobiście najbardziej ze wszystkich charakterów jakie można spotkać u ludzi czy w postaciach fikcyjnych to najbardziej lubię ten który ukazuje Jisoo (oraz cichą bibliotekarkę ;]).

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cichą bibliotekarkę? :D

      Usuń
    2. Cicha bibliotekarka to taki charakter cichej osoby która mało mówi a dużo myśli. Praktycznie w myślach wypowiada się na każdy temat ale w rzeczywistości brakuje jej śmiałości by wypowiedzieć te słowa przez to jest urocza.

      Usuń
    3. Zatem powinieneś polubić Heejung. ;)

      Usuń
    4. Jeśli chodzi o wersje demo to śmiało mogę powiedzieć że Heejung mi się podoba :).

      Usuń
  2. Dandelion dopiero zaczęłam, ale... jeśli chodzi o zmyślone postacie, w których mogłabym się zakochać to z pewnością byłby to Jumin z Mystic Messenger (gra zresztą tego samego studia).

    OdpowiedzUsuń